اشعار

جمـعـمان جمع که تا نقشِ خیالی بزنیم            کوچه بـاغی بـرویم و پَر و بالی بزنیم

پـایِ حـافظ قَـدح از شعـر زلالی بزنیم            جـمعـمان جـمع بیـائید که فـالی بـزنـیم

شاهِ شمـشاد قـدان خسرو شـیرین‌دهنان
که به مژگان شکند قلب همه صف‌شکنان

بگـذاریـد از این فـاصـله بـویی بکـشیم            درِ خُم را بگـشائـیم و سـبـویی بکـشـیم

تیغ اَبروی کجش را به گـلویی بکـشیم            صد و سی و سه نفس نعرۀ هویی بکشیم

از دلِ ما چه به جا مانده؟ که غارت کرده
پـسـرِ سـوم زهـراسـت قــیـامـت کـرده

ماه و خورشید دو حیران و دو سرگردانند            سال‌ها دل سـرِ این طایـفه می‌گـردانـند

بال در بـالِ فـرشـتـه غـزلی می‌خوانند            ما هـمه بـنـده و این قـوم خـداونـدانـنـد

آمـده تـا زِ عــلـی تـیـغِ دودَم را گـیـرد
قـد برافـرازد و بر دوش عَـلم را گیرد

جمع مِهر و غضب و جذبه و زیبایی را            در تو دیـدیـم مـسیـحایی و موسایی را

محـشـری کـن که بـبـیـنـند دل‌آرایی را            بُـرده‌ای ارث از این سلـسـله آقـایی را

حق بده مات شود چـشم، تمـاشـا داری
هر چه خوبان همه دارند تو یک جا داری

آسمـان پیـشِ قـدم‌هـات به حـیرت اُفتاد            کهکـشان وقتِ تماشات به زحمت اُفتاد

موج برخاست و از آن همه هیبت اُفتاد            کـوه تـا نـامِ تو را بُرد به لـکـنت اُفـتاد

این علی هست خودش هست جنابش آمد
خوش به حال دلِ زینب که رکابش آمد

تشنه خاکیم و ترک خورده ولی دریا تو            شوره زاری همه با ماست و باران با تو

وَ نـوشـتـیـم که یا هـیـچ پـنـاهـی یـا تو            دلمان قُرص بُوَد، قُرص چرا؟ زیرا تو

بعد مـرگم به هـوای حـرمت پـر گـیرم
من کفن پـاره کنم زندگی از سر گـیرم

رگِ پـیـشـانـی تو تا که تَـوَرم می‌کـرد            لشگر انگـار که با مرگ تکـلم می‌کرد

دست و پا را نه فقط راهِ نفس گُم می‌کرد            بـیـرقت در وسطِ دشت تـلاطم می‌کرد

چقدر سر زِ سرِ تیغِ تو سرگردان است
تو سلیمانی و تخـتت وسطِ میدان است

می‌کشی تا وسطِ معـرکه‌ها طـوفـان را            بـنـد آورده نـگـاهـت نَـفَـسِ مـیــدان را

تا که ارباب بگـیرد به سرت قـرآن را            می‌درد نـعـرۀ تـو زَهـرۀ سـرداران را

شورِ آن قُله که آتش فـوران کرد تویی
آن کماندار که اَبروش کمان کرد تویی

سـایه بان دلِ زینب دلِ ما هم با توست            حاجتی گرچه نگـفـتـیم فراهم با توست

ماهِ شب‌هایِ محرم تویی و دَم با توست            ای عـلمدارِ ادب شورِ مُحـرم با توست

دستِ ما نیست که در پای غمت می‌گرییم
لطف زهراست که زیر عَلمت می‌گرییم

بی‌تو از چشمِ حرم خونِ جگر می‌ریزد            خون از ساقۀ صد تیـر و تبر می‌ریزد

وَ رُباب اشک به لب‌های پسر می‌ریزد            خیز از خاک و ببین خاک به سر می‌ریزد

اَبـرویت بـندِ دلش بود که از هم وا شد
وای بر حال سکینه که سرت دعوا شد

سـپــاه عـشـق را  یـار آفــریـدنـد            وفـا را طـرفـه مـعـمـار آفـریدند

گـلـی خـوشـتـر ز بـاغ آفـریـنش            به رنـگ و بـوی دادار آفـریـدند

سپهر عزم و ایمان خـلق کـردند            محـیـط عـشـق و ایـثـار آفـریدند

بــشــارت بـاد انـصــار خــدا را            کـه عـبــاس عـلـمـدار آفــریـدنـد

زهی حسن زهی خلق و زهی خو            مــحــمـد را دگـر بـار آفــریـدنـد

علی دست خـدا را دست و بازو            خـدا را مـیـر انـصـار آفــریـدنـد

یـگــانـه یـوسـف مـصـر بـقـا را            به نـقـد جـان خـریـدار آفـریـدنـد

نه یک مه صد فلک خورشید توحید            نه یک گل بلکه گـلـزار آفـریدند

تعالی اله زهی مهر و زهی قهر            که با هم جـنّـت و نـار آفـریـدنـد

ادب را عشق را صدق و صفا را            به یک تابـنده رخـسـار آفـریـدند

فــروغ چـشـم خـیـر الـنـاس آمـد

خـــداونـــد ادب عـــبـــاس آمـــد

محیط عصمت و تقوی گهر زاد            سپـهـر عـفـت و ایمان قـمـر زاد

ز خلـقـت می‌رسد آوای تـبـریک            که نامـوس خـدا امشب پـسر زاد

سـلام حق بر آن مادر که امشب            پـسـر بـا قـدر و اجـلال پـدر زاد

به هر شور آفرین شور آفرین شد            زهر پاکـیزه جان پاکـیزه‌تـر زاد

خـــریـــدار بـــلای کــربـــلا را            پی ایثار چشم و دست و سر زاد

تـحیـت از خـدا این شـیـر زن را           که بر شیر خـدا شـیری دگر زاد

زمـیـنـی خـوانـمـش یا آسـمـانـی            ملک آورده این زن، یا بشر زاد؟

درخــت  آرزوی مــرتـضـی را            برای ظـهـر عـاشـورا ثـمـر زاد

خـدا را بـین خـدا را بین خـدا را            که او مــرآت حــیّ دادگـــر زاد

عــلـی را ســورۀ انــا فــتــحـنــا            خـدا را آیـت فــتـح و ظـفــر زاد

تـمـام کـربـلاهـا گـشـتـه گـلـشـن

حـسین بن عـلی چـشم تو روشن

شهرِ مدینه حسّ و حالی دارد امشب            گویا هوای یک وصالی دارد امشب
بـا بـوسـه از لـب‌های عـبـاسِ دلاور            مـولای ما رزقِ حـلالی دارد امشب

آمـد قــمــر... آمـد پـنــاهِ آسـمــان‌هـا
شد قـبـله‌گـاه و دلـبـرِ ابـرو کـمـان‌ها
آمد عـزیزی که عزیزِ عالـمین است            پُر نـورتر از آفـتابِ مـشرقـین است
دارد صـلابت مـثلِ صد کوهِ تـنومند            آمد گلی که بی‌گمان ذُخرالحسین است
این گل که آمد در جهان هـمتا ندارد
جایی به غـیر از سینـۀ زهـرا نـدارد
آمـد که تا مـعـنا دهـد مـاهِ جـبـین را            عکـسی شود مـولا امیـرالمومنین را
با جـلوۀ رخـسارِ خود شـاداب کـرده            اُمّ الــوفـای نُـه فـلـک اُمّ الـبـنـیـن را
لبـریـز شد از شـادمـانی بیتِ حـیـدر
مـوّآج شد از فـرطِ شادی چشمِ مادر
اولادِ زهـرا دور این پروانه جمع‌اند            گویا ملائک دورِ این فرزانه جمع‌اند
تـبـریک بـایـد گـفـت بر شـاهِ ولایت            اهـلِ محـبـت با دلی جـانـانه جـمع‌اند
بـایـد کـه بـشـنـاسـیـم دریـای وفـا را
بـایـد بـیـامـوزیم از او هـر صـفـا را
ما را بخر در جشنِ میلادت که پستیم            بدجـور از فرطِ گناهان ما شکـستـیم
ما را مرانی از درِ خود حضرت عشق            در هر شرایط پیـشِ تو دامن بدسـتیم
دستی بگیر ای بهترین بابُ الحوائج
باید بـگـیـرم از شـما قـطـعـاً نـتـایـج

آمـد در آغـوش عـلـی از ماه زیـبـاتـر            دور و بر گهواره‌اش بر پا شده محشر
ذکر لب خـورشید شد؛ ماه بـنی هـاشم            ترسیم شد ذکر «دخیلک» بر تن گوهر

پشت و پناهـش آمده با اشـتـیاق امشب            زینب خبر آورده، شد أم البـنـین مادر
قـنـداقـه‌اش دور سر اربابـمان چرخید            اصل «ولایت» شد برایش اولین بـاور
دلـگـرمیِ روز مـبـادای حــسـیـن آمـد            زهـرای مرضیه ندارد غصه‌ای دیگر
ربّ الأدب بود و سرِ تعظیم خم می‌کرد            پیش حسین بن علی؛ آن سید و سرور
در هر دو عالم در شجاعت نیست مانندش            در معرکه کافی‌ست یک عباس و یک لشکر
باب الحوائج بودنش سائل به بار آورد            حاجت روا کرده‌ست حتی لحظۀ آخـر
سـاقیِ با غـیـرت، عـلـمدارِ سـپاه حـق            از با وفـایانِ جهـان شد برتر و سرتر

گُـل بـریـزیـد عـزیـزِ جـان آمد            مــاهِ زیـــبــای آسِـــمـــان آمــد
پرُ شد از این سُـخَـن همه آفـاق            دُرِّ گــنــجـــیــنــۀ گِـــران آمــد

آمـد آن دلـبـری کـه بـا قـدمـش            لـطـفِ مـمـتـد و بـی کـران آمد

تو بخـوان سـائـل از سر مستی            غــیــرت الــلّـهِ خــانِــدان آمــد
یــلِ اولاد شــیــر حــق حـیـدر            تـک عـلـمــدارِ پـهــلــوان آمــد
آمد آن دلبری که ذوالکرم است
میـر میدان و ساقی حـرم است

چه شـبی شـد شب صـفا امشب            شـب پــیــدایـش وفـــا امــشـب
خـلـق گـردیده شد به دست خدا            کـوهِ خـیـر و یـمِ عـطـا امـشـب
مــی‌شــود قــاطــعــاً بــرآورده            عرضِ هرحاجت و دعا امشب
هــاتــفـی حــامــل خــبــر آمــد            مــژده آورد بـرای مـا امـشـب
در شـب عــیــد عـیـدی ما شـد            ســفــر شـهـر کــربــلا امـشـب
شکر حق غرق این چنین بذلیم
مـسـت و دلــدادۀ ابـاالـفـضلـیـم

می‌درخـشد نگـین الـماس است            پدر فضل و نامش عباس است
مــتـحــیّـر ز شـأنِ بـی مِـثـلَـش            یوسف و نوح و خضر و الیاس است
دسـتـگـیـری کـنـد ز محـتـاجان            یک جهان رافت است و احساس است
لحـظـۀ جـنـگ مـقـابـلِ دشـمـن            مثلِ بابایش اشـجـع الناس است
نـقـش سـربـنــد او وقـتِ نـبـرد            ذکر زیبای حضرت یاس است
ای به قـربانش که بی بدل است
عـشـقِ قـلبِ فـاتـحِ جـمـل است

دلنشین است و خوش قـدم باشد            چـشـمـۀ بـخـشـش و کـرم باشد
شیر بی باک است حیدری زاده            بـا وقـار اسـت و با جـنـم بـاشد
در دو دنـیــا بــســی گــدا دارد            بـس کـه آقــا و مـحـتـرم بـاشـد
بر دلی گـر نـظـر کـنـد عـباس            خـالـی از هر نـمـونه غـم باشد
آرزوی گـــدای او ایــن اســت            یک شبِ جـمـعـه‌ای حـرم باشد
حاجتم گر روا شود عشق است
قـسمـتـم کربلا شود عشق است

حـمــد لـلّـه کـه عـاشــق یـاریـم            خـادم ایـن امـیــر و دربــاریــم
این نـشـان باعث مباحات است            کـه هـمه مـسـت جـام دلـداریـم
آمـــده صـاحـب الــواء؛ دنـــیــا            اشک شوق از دو دیده می‌باریم
تـکـیـه گـاه و امــیـد مـا بــاشـد            ما مـگـر غـیـر او کـسی داریم
او کـرم کـرد و روزی مـا شـد            خــادم هـــیـأت عـــلــمــداریــم
ما از این حیث اشـرف النـاسیم
چـون گـدایـان کـوی عـبـاسـیـم

پـرداخـت جـوهر قـلـم عـاشـقـان به تو            وابسته است طبـع همه شاعـران به تو
عرض نیاز می‌کند اى ماه شب به شب            دسـت تــوسـل هـمــه آســمــان بـه تـو

خورشید عاشقت شده، از شوق هر غروب            وقت وصال می‌دهد اى ماه، جان به تو
روزى سـه بـار اى پـسـر ســوم عـلـى            بــایــد ســلام داد دم هــر اذان بــه تـو
هـم افـتـخـار می‌کـنـد اُمُّ البـنـیـن به تـو            هـم افـتـخـار کـرده امـام زمـان بـه تـو
حالا که روزگـار به ناسازگـارى است            افـتاده است شـکـر خـدا کـارمان به تو
حاجت زیاد و درد زیاد است و غم زیاد            چـشم امـید بـسـتـه‌ام عبـاس جان به تو

لاجرعه مست‌ها همگی یک‌دل‌ند و بس
مـدیـون چـشـم‌های ابـوفـاضل‌ند و بـس

آمــاده‌ام دوبـاره مــسـلـمـان کـنـى مـرا            با یک نظـر ابـوذر و سلـمان کنى مرا
از جلـوه‌های ذاتی چـشمت بعـید نیست            یعقوب و خضر و نوح و سلیمان کنى مرا
کـشـکـول خـالـی‌ام دو بـرابـر گدا شده            وقـتـش شده عـطاى دو چندان کنى مرا
دسـت مـرا ز دسـت جـدایت جـدا نکن            هرگز مـبـاد بی‌سـر و سامـان کنى مرا
وقـت ورود دسـتـه به هـیـات خـدا کـند            پـاى عـلـم بگـیـرى و قـربان کـنى مرا

آنانکه از سـرای تو پـا پس کـشـیـده‌اند
والـلـهِ ارمــنــیِّ مــریــدت نــدیــده‌انــد

تـو آمــدى کـه پــاى بــرادر بـایـسـتـى            تـحـت لـواى پـرچـم حــیــدر بـایـسـتى
در طول عـمر تو بـخـدا هیچکـس ندید            یـکـبـار از حـسـیـن جـلـوتـر بـایـسـتى
بر بام کعـبه می‌روى و خطـبه می‌کنى            وقـتـى بـنـاست بر روى مـنـبر بایستى
حـق اسـت غـبـطـه شـهـدا بر مـقـام تو            حـق اسـت که فـقـط تـو فـراتـر بایستی
زهـرا به دست‌هاى تو سـوگـند می‌دهد            وقت شـفاعت از صف محشر، بایستى
در بین معرکه غضب چشم تو بس است            تا یک تـنـه مـقـابـل لـشـگـر بـایـسـتـى
اُمُّ البـنـیـن چـقـدر سفـارش نموده است            دائـم کـنـار مـحـمـل خـواهـر بـایـسـتى

هـسـتـى امـامـزاده مـأنـوس اهـل بـیـت
مـحـرم‌تـرین محـافـظ ناموس اهل بیت

تا بود پـرچـم تو حـرم مـاتـمـى نداشت            تا بود شـانـه تـو رقـیـه غـمـى نـداشـت
تـا بـود قـامـت تو امـان بـود خـیـمه را            خـاتـون آل فـاطـمـه قـد خـمـى نـداشت
بیخود نبود سنگ به پاى سکینه خورد            بعد از تو خیمه‌ها دژ مستحکمى نداشت
زینب پس از تو ناقه عـریان سوار شد            زینب به شام رفت ولى محرمى نداشت
اربـاب مـا بـدون عـلـمـدار مـانـده بـود            حق می‌دهـیـم پیـرهن و خاتمى نداشت
از بـوریـا بـپـرس چه آمـد سـر حـسین            زخـم مـرمّـل بـالـدمـا مـرهـمى نداشت

تـو آمـدى دل هــمـه را تـرجـمـه کـنـى
سـقـا و آب و عـلـقـمه را ترجـمه کـنى

قـطره‌ام با رود تا آغـوش دریا می‌روم            ذرِّه‌ام تا دامـن خـورشـیـد بـالا می‌روم
تـشنـه‌ام تا التـمـاس مشک سقا می‌روم            بـاز تا مـیـخـانه مـسـتـان مولا می‌روم

شدّت ایمان و رزم اوست توحید آفرین            برق شمشیرش ز خیل دشمنان بید آفرین
چون نگاه نافذ سقاست خـورشید آفرین            سنگ بودم آمدم، گوهر از اینجا می‌روم

از نگاهش می‌شود فهمید حسی ناب را            نور خواهد داد چشمش صورت مهتاب را
با نمازش برده زیر دین خود محراب را            پس برای کسب فیضش با تمنّا می‌روم

می‌رسم آنجا که زد بوسه نجف بر دست‌هاش            جبرئیل از شوق دارد ساز و دف بر دست‌هاش
هدیه داده حضرت حق هم شرف بر دست‌هاش            دست‌هایم خالی و… قربان آقا می‌روم

آمد آنکه در مثَل‌ها با ادب بـشناسی‌اش            ماه باشد در دل تاریک شب بشناسی‌اش
باید او را پور سلطان العرب بشناسی‌اش            با نگاهی بر قدش تا عرش اعلا می‌روم

می‌روم آنجا که باید سر بریزد محضرش            شخص عزرائیل باید پر بریزد محضرش
چند اقیانوس از ساغر؛ بریزد محضرش            پس به ساغر بوسی این ماه زیبا می‌روم

مست باید دید رزمی را که توفان می‌شود            از نگاه نافـذش خورشید پنهان می‌شود
هرکه می‌آید به جنگ او پشیمان ‌می‌شود            مست بودم، بعد رزمش شوخ و شیدا می‌روم

آه از رزمی که بی‌شـمشـیر باشد، آه آه            چـشـم‌های قـدر بر تـقـدیـر بـاشد، آه آه
کار دشـمن خـنـده و تکـبـیر باشد، آه آه            دیده‌ام در خواب دارم بی‌محابا می‌روم

سمت آن داسی که دارد غنچه را وا می‌کند            سمت آن رودی که دریا را تماشا می‌کند
قامتی خـم که غزل را بیت پیدا می‌کند            دید دیگر دست بر دامان زهرا می‌رود

حسین آری اگر نوشید از انگشت پیمبر شیر            بنوشد با نگاه این شیر از چشمان حیدر شیر

و با اشکی که می‌ریزد به لب‌های پسر، بابا            اضافه کرده بر این کاسۀ تا نیمه شِکَّر، شیر

مثال محکمی شد بر جناس تام وقتی که؛            چکانده موقع گریه به حلق شیر مادر شیر

به دور بسترش جمعند شیران بنی‌هاشم            برادر شیر حیدر شیر مادر شیر خواهر شیر

نگو چشم و نگو ابرو بگو در مسجد رویش            نشسته آهو و رفته است بر بالای منبر شیر

برای شرح چشم و ابرویش یک جفت آهو را            تصور می‌کنم در حلقۀ یک گلۀ نر شیر

گره خورده ست ابرویش به هم، از این پل محکم            چه رفت و آمدی دارند باهم این دو لشکر شیر

تمام درد من این است که در اوج نامردی            برای شیر زخمی گشت هر کفتار،آخر شیر

تو کـیـستی که حُرمت اسلام بند توست            معصوم، مستِ وصف مقام بلند توست

بـدو تـولـدت چـه شـد ای مـاه هـل اتـی            بـوسـه به روی مـاه تو زد شـاه لافـتـی

تو کیستی که معرفتت عین واجب است            دستت به دست فاطمه روز محاسبه است

ای عبد صالحی که شدی منتهای عرش            رفعت گرفت ذکر تو در ماورای عرش

در دل به جز «علی» به کسی جا نداده‌ای            نـزد «اَحَـد» به گـفـتن «دو» پـا نـداده‌ای

مـمـسـوس ذات بی‌بـدل پـنـج تـن شـدی            هر لحظه جان فدای حسین و حسن شدی

روز جـمـل کـنـار حـسـن تـا قـدم زدی            آرایـش ســپــاه جــمــل را بــهـــم زدی

یک عـمـر می‌شـود‌ شهـدا در تـحـیـرند            بر جایگاه اُخـروی ات غبطه می‌خورند

مــاه بـلـنـد نـیـمـه شـب ایـن قـبــیـلـه‌ای            فخـرت همین بس است، کفیل عقـیله‌ای

تسلـیم محـض بودی و حـرفی نـداشـتی            حرف حسین را روی چـشمت گذاشتی

ای قـلـۀ کـرامـتِ بـی وصـف و دامـنـه            هسـتـند ریـزه‌خـوار عـطـایـت، ارامـنه

بـی‌گـوهــر ولایت تـو مـی‌شـوم ذلـیــل            بـاب الـحــوائـجِ هـمـۀ خـلـق، الـدخـیـل

عــقـده‌گـشـای هـر گــرهِ کــارهـای مـا            ای آخــریـن امــیــد گـرفــتـارهـای مــا

صحنت همیشه ملجأ و کهف امان ماست            نامـت تسلـی دل صاحـب زمـان ماست

هر وصفـی از وفـا و مرامت شـنـیده‌ام            در تـکّـه پـاره‌هـای امـان نـامـه دیــده‌ام

معـصوم‌ها به پای غـمت گریه می‌کنند            بر چـوب سـالـم عـلـمت گـریه می‌کـنند

بین فـرات رفـتی و لب‌هات تـشـنه ماند            جسمت میان لشکری از تیر و دشنه ماند

بر چـشم‌های ناز تو چشم حسود خورد            در علقمه به چهرۀ ماهت، عمود خورد

شـرمنـدگی، تـمـام وجـود تو را گـرفت            وقتی که تیر حرمله، در مشک جا گرفت

پای حسین مانـدی و نـقـش زمین شدی            یک عمر فخـر مـادرت اُمُّ البنـین شدی

رسیده ماه، ولی جای شب سحر شده است            ابوتـراب از امشب اباالقـمـر شده است

نـبـود شـاد چـنـیـن بـعـد فـاطـمـه مـولا            بگو به قاتل محسن، علی پدر شده است

نوشت اُمِّ بنین گـشت مـادر و خـوانـدیم            نصیب حضرت صدیقه یک پسر شده است

چه هیبتی چه شکوهی چه زور بازویی            هراس دشمن از این قوم بیشتر شده است

ازین به بـعـد خـیـال نـگـاه چـپ کردن            به آل حـیـدر کـرار درد سـر شده است

بـگـو بـه اخـم نـگـاهـش، نـگـاه انـدازد            کسی ز جان و سر خویش سیر اگر شده است

هرچند که در عشق به وسواس رسیدیم            لب تشنه به سرچشمۀ احساس رسیدیم

با شبـنـمی از اشک به الـماس رسیدیم            وقـتـی بـه در خـانـۀ عـبـاس رسـیـدیـم

ای عـشق! دخـیـلـیم به لبـخـند ملـیحت

پر می‌کشم امشب به تـمنای ضـریحت

تا بودم و تا هستم و تا عشق تو باقی‌ست            تا در دلم احساس خوش یاس و اقاقی‌ست

تا در سر من شور حجازی و عراقی‌ست            سرمستم و مستی من از حضرت ساقی‌ست

سـاقـی نـجـف! از مـیِ سـقّای تو مستم

مابـیـن دوراهی نـجـف عـلـقـمه هـستم

امشب حرم کعبه همین بیت گلین است            بـنـتِ اسـدِ امـشـب‌مـان اُمِّ بـنـیـن است

بـا نـام عـلـی نام ابالفـضل قـرین است            والله اسـدالله هـمـین است هـمـین است

یـعـنـی کـه عـلـی آمـده از راه دوبـاره

بـنـت اســـد آرد اســـد الــلــه دوبــاره

خوب است که من بعد نیاید سحر از راه            وقتی که بلند است شب از طلعت این ماه

مـاهـی که درخـشـیـده به دسـتان یدالله            ای دست نگـاه حسد از روی تو کوتاه

شب بارقـه‌ای در دل چـشمان سیـاهت

لاحـــول ولا قـــوة الا بــه نــگــاهــت

آیـا قـلـمـی هـسـت کـه روزی بـتـوانـد            تا مـدح تـو را بـر خـط دفـتـر بـنـشاند

اوصـاف تو بایـد به جـنـونـم بـرسـانـد            جا دارد اگر عـالـمی از شوق بخـواند

ای اهل حرم میـر و وعـلـمدار رسیده

سـقـای حـسـین سـیـد و سـالار رسـیده

کافی‌ست قدم رنجه کنی در دل پیکـار            کافیست بگیری به کفت تیغ، علی وار

دشمن شود از ضربۀ شمشیر تو بیزار            کی آیـنـۀ تـیـغ تـو گـیــرد رد زنـگـار

ای معرکه مغلوب تو و غرّش خشمت

بی‌جان شده جسم همه با تیغ دو چشمت

در وصف تو در کام گرفـتیم زبان را            مشـتاق تو دیـدم طـپش هر ضربان را

عشق تو برانگـیخـته ادیـان جـهـان را            مسحـور خودش کرده دل ارمـنیان را

چون آذریان امشب، می‌خوانمت از جان

قربانون اولوم عباس جانیم سنه قربان

مـن قــطـرۀ وامـانـدۀ دریــای وصـالـم            من سـائل هر روز و گـدای سرِ سـالم

نام تو به لب دارم و بهـتـر شده حـالـم            مـشـتـاق زیـارت شـده‌ام بـیـن خـیــالـم

در حـسرت تو دل به دل اشک سپردم

مانـدم که چرا از غـم هـجـر تو نمردم

از گـلـستان ولایت خـبـر آمد خـبرآمد            که شب منتظران را سحر آمد سحر آمد

افق فـضل و ادب را قمر آمد قمر آمد            یـم ایـثـار و وفـا را گهـر آمد گهر آمد

شـاهـکـار ازلـی را اثـر آمـد اثـر آمـد

فاطـمه اُمِّ بـنـین را پـسر آمد پـسر آمد

به همه صبـح تجـلای رخ یار مبارک            خـندۀ فـاطـمه و حـیـدر کـرار مبارک

جشن خون و شرف و غیرت و ایثار مبارک            جلوۀ یوسف دیگـر سر بـازار مبارک

عید میـلاد ابوالفضل عـلـمدار مبارک

نخـل سر سبز امید علوی را ثـمر آمد

شب میلاد در او شیر خـدا دید خدا را            عشق و ایثار ووفا و شرف و صدق و صفا را

آبـرو داده به میـدان شهـادت شهـدا را            لاله گون کرد ز خون تا صف محشر، یم لا را

بیشتر سینه سپر کرد و بلی گفت بلا را

هر چه بر پیکر او تیر بلا بیـشتر آمد

آمد آن کودک شیری که بود صولت شیرش            بلکه شیران شجاعت همه خوانند امیرش

دل هر سلسله در سلسلۀ زلف اسیرش            خوشتر از شیر بود وعدۀ زخم سر تیرش

اوست عباس که با دیدن رخسار منیرش

بوسه زن بازو و پیشانی او را پدر آمد

عـلـوی زاده و رخ آیـنۀ طلـعت طاها            قمر و از رخ او در دل خورشید ضیاها

این گل از کیست باین رنگ و باین بوی الها؟            که ز انفاس خوشش گلشن دین یافت صفاها

که بَرَد مژده بر آن فاطمه روحی بفداها

که از این فاطمه در جلوه حسینی دگر آمد

این همان است که فرموده قمر شمس ضحایش            نه عجب خواند اگر شیر خدا شیر خدایش

جان من جان همه عالم و آدم بفـدایش            حاجیان واله و حیرت زدۀ حج وفایش

عشق میقات و عطش مروه و خون سعی صفایش

زمزمش علقمه گردید و عمودش حجر آمد

کربلا گوهر سرخی است به دریای وجودش            شهدا در دو جهان عاشق شیدای وجودش

آخرت نعمه شوری است به دنیای وجودش            نیـنوا گوشه‌ای از زمزمۀ نام وجودش

تا گلستان شود از زخم سراپای وجودش

پیش شمشیر سراپای وجودش سپر آمد

ای زده دست خدا بوسه به دست و سر و رویت            ای گلستان وفا سبز ز خوناب گلـویت

رشته عـشق تـمام شهـدا حـلـقۀ مـویت            دیده خلق چو اطفال جگر سوخته به سویت

من نه مداح توأم بلکه گدای سر کویت

شاد از آنم که سر کوی تو عمرم بسر آمد

دوتا بازو به دنیا آمده نامش اباالفضل است            دوتا ابرو که وقت رزم پیغامش اباالفضل است

به وقت رزم قاسم از رجزهای علی اکبر            اگر وامی گرفته ضامن وامش اباالفضل است

همان که خَلقاً و خُلـقاً شده مانند پیغمبر            علیِ اکبری که نسخۀ خامش اباالفضل است

علی در ضربه‌های مستقیمش چون حسین است و            علی در ضربه‌های نا به هنگامش اباالفضل است

حسین بن علی خاصیت خاصش علی اصغر            حسین بن علی خاصیت عامش اباالفضل است

اباالفضل است معنای ابوالقِربَه به وقت صلح            و عباس است شیر آن شیر که رامش اباالفضل است

فرات این فالگیر کهنه چون بر عکس شد در خود            خودش هم دیده که عکس تَه جامش اباالفضل است

شبـیه تو شبـیه او میان مـردمان من هم            کسی را می‌شناسم کُل اسلامش اباالفضل است

اگر کوهی به دریا تکیه دارد در دل شیعه است            که زینب نیز اقیانوس آرامش اباالفضل است

اگـر نـقــطـۀ بـا تـنــزُّل نـمـی‌کـرد            اگـر اسـمِ اعـظـم تـغـزّل نـمـی‌کرد
اگر بر ظـهـورش تـفَـعُّـل نمی‌کرد            دو عالم نبود و جهان گُـل نمی‌کرد

علی بود و خلقت سراسر علی دید
گمانم خدا عکسِ خود در علی دید

علی با خدا رمز و رازش یکی بود            علی ذوالفـقـار و نمازش یکی بود
عـلی جـبهـه و جانمازش یکی بود            علی گریه و رویِ بازش یکی بود

خـدا شـد عـلی و پـیـمـبر عـلی شد
علی در علی در علی در علی شد

که هست اینکه حق غَرقِ اوقاتِ او شد            خـدا جـلـوه‌هـای مـنـاجـاتِ او شـد
هـمـیـن کـه زمـانِ مـلاقـاتِ او شد            خدا مـاتِ او شد عـلـی ماتِ او شد

دلم بُـرد و هربار گـفـتم اباالـفـضل
صد و سی و سه بار گفتم ابالفضل

بـبـیـن بـنـد آمـد نـفـس‌ها سـخن‌هـا            بـبـین بـاز مـانـده نـظـرهـا دهـن‌ها
از این پس تمام است این در زدن‌ها            نــیــازی نـبـاشـد بـه ایـن آمـدن‌هـا

که می‌بـیـند امشب دلم پـر زدن را
که می‌بـینم امشب دوباره حسن را

اگـر آبِ دریــا مـرَّکـب شـود بــاز            زمیـن از غـزلـهـا لـباب شـود باز
ادب پیـشِ مدحش مـؤدّب شود باز            رسیده است جا پایِ زینب شود؛ باز

که زینب بگوید که ای جان من تو
که باب الحسین و که بابُ الحسن تو

دعـا کـرد مـیــدان عــلَـم بـرنـدارد            در این مـعـرکـه یک قـدم برندارد
دعــا کـرد تــیــغ دو دَم بــرنـدارد            که لشگر سر از خاکِ غم برندارد

فـقـط یال و کـوپـال یـکـسر بریزد
فقـط سر بـریـزد فـقـط سر بـریزد

عـلی بین میدان که تصویر می‌شد            چنان ضربه‌های تو تـکـثیر می‌شد
زمـان فــرارِ هــمــه دیــر مـی‌شـد            که لشگر به خاکت زمین‌گیر می‌شد

پـنـاه حــرم دسـت آب آورِ تـوست
دعاهایِ زینب به پشتِ سرِ توست

خدا این حرم را عجب دیدنی گرد            پُر از دست خالی پُر از ارمنی کرد
وَ لـطـف تو درد مرا گـفـتـنی کرد            دلم را به زلف تو پـیـوسـتـنی کرد

مرا دسـت خـالـی رهـا می‌کـنی نه
مــرا دور از کـربـلا مـی‌کـنـی نـه

تــو نــور قــمـرهـای اُمُّ‌الـبَــنــیـنی            دعــای سـحــرهــای اُمُّ‌الــبَــنــیـنی
تـو شـاه پــسـرهـای اُمُّ‌الــبَــنــیـنـی            یــل شــیــرِ نـرهـای اُمُّ‌الــبَــنــیـنی

فـقـط بوسه زد روی بالت عـزیزم
فـقـط گـفـت شـیـرم حالت عـزیـزم

نظر میخوری رویِ خود را بپوشان            از این تیر اَبروی خود را بپوشان
از این نیزه پهلوی خود را بپوشان            از این تیع بازوی خود را بپوشان

زمین می‌خورم تا زمین می‌خوری
به روی زمین با جـبین می‌خوری

اگر خار چـشمانتان این سپاه است            که ای خصم پایانتان این سپاه است
که کابوس دورانتان این سپاه است            فقـط دشمن جانـتان این سـپاه است

سـپاهی که ایرانی‌اش بَسِّـتان است
فقـط یک سلیـمانی‌اش بَسِّتان است

ز امر حق گل کرد بر تاجِ وفاداری نگین            چون امیرالمومنین شد صاحبِ حبل المتین

غرق در جشن و سرور و شادمانی شد زمین            ماهِ کامل داشت در آغوشِ خود اُمُّ البنین

بسکه زیبا بود یوسف آمد و وقتِ سحر

گوشۀ قنداقه‌اش زد مُهـرۀ چـشم و نظر

دور تا دورش شلوغ و نامِ او آرامِ جان            چشم‌هایش نافذ و عمقِ نگاهش مهربان

می‌رسد دائم صدایِ هلهـله از عـرشیان            بوسه زد بر دسـتهای او پدر وقتِ اذان

اینچنین بی‌واسطه حلّالِ هر مشکل شده

ظاهراً عـباس! در واقـع ابوفـاضل شده

چونکه بود از کودکی راهِ ولایت را بلد            رویِ حرفِ حضرت اربابمان حرفی نزد

دور بـاشد از وفـاداریِ او چـشـمـانِ بـد            شد علمدار و همین را زد به نام خود سند

روی شمشیرش؛ علی حیدر مدد مکتوب شد

تا ملقَـب شد به سقّا حالِ دریا خوب شد

حضرتِ باب الحوائج بود و تمثالِ ادب            شد برای زینبِ کبری در آرامش سـبب

مشکیِ عمّامه‌اش زد بارها طعنه به شب            تا قیامت وصف او کار شبانه روزِ لب

تا گـره افـتاد در کارم سـریع و بی‌دلـیل

حاجتم را بر پرِ کـنجِ علـَم بستم دخـیل!

دلی که عـشق در آن جـا نگـیرد            سـراغ از عــالـم بــالا نـگـــیرد
خدا را شکر اصلا بین ما نیست            کـسـی کـه دامـن مــولا نـگـیـرد

نشد یک لحظه هم درمانده باشیم            خـدا عــبـاس را از مـا نـگـیـرد
بـه لـب داریـم ذکـر یا ابالـفـضل            چـرا دسـت دعـای ما نـگـیـرد؟!
کـسـی که رفـت زیـر پـرچـم او            سـراغ از جـنّـت الاعـلا نگـیـرد
در این دنیا چه مومن؛ چه گنهکار            نشد که حاجـت از سـقّـا نـگـیرد

وفـا تـنهـا شود معـنی ابالـفـضل
رفـیـق بی‌کـسی یعـنی ابالـفـضل

سعادت گـشت با ما همدم امشب            جهان آزاد شد از هر غـم امشب
عـلی با ذکـر ای جانم ابالـفـضل            خریده خوب و بد را درهم امشب
بیا صاحب زمان وقـتـش رسیده            ابالـفـضلی شده یک عـالم امشب
بـه روی گــنــبــد اربـاب عــالـم            تماشایی‌است رقص پرچم امشب
ابالفضل یا ابالفـضل یا ابا لفضل            نـوای بـاز دم گـشت و دم امشب
رسـیـده حـضـرت باب الحـوائج            مبادا از خدا خـواهی کم امشـب

امـیـد نـا امـیـدی‌هـاسـت عـبـاس
پــنــاه آخــر دنــیـاسـت عـبــاس

دل و جـان بـنی الـزهـرا رسـیده            ادب را بـهـتـرین مـعـنـا رسـیـده
خدا لـرزانـده جـان دشـمـنـان را            یـل بـا غـیــرت مــولا رســیــده
به ما عـیدی بده زهـرا، دوبـاره            عـــلـی عــالــی اعــلا رســیــده
ملائک فـطـرسی دیگـر بـیـارید            حـسـیـن روز تـاسـوعـا رسـیـده
ز سـقـاخـانه‌ها حـاجـت بگـیـرید            که امشب حـضرت سـقـا رسیده
زمـیـن کـربـلا چـشـم تو روشن            کس و کـار حـسـیـنی‌ها رسـیـده

رسـیـده حــیـدر گــردان اربـاب
هــمـان اول بـلاگــردان اربــاب

الا یـا ایـهـا الـسـاقی ابـالـفـضـل            تو نـور چـشم عـشـاقی ابالفضل
ز سـر تـا پـا عـلـی مـرتـضـایی            بـدون هـیـچ اغـراقـی ابالـفـضل
چگونه محـو گشتی در حسـینت            که این گونه شدی باقی ابالفضل
فـقـیری بهـتـر است از پادشاهی            اگـر تو مـرد انـفـاقی ابالـفـضـل
چه کردی که خدا از هر نژادی            به تو داده است مشتاقی ابالفضل
بهشت افتاد از چشم، آن زمان که            شدی در کـربلا سـاقی ابالفـضل

تو ای ساقی چه در پیمانه داری
چه کردی یک جهان دیوانه داری

غـلامـیت بـرای مـا مـدال اسـت            ابالفـضلی شدن اوج کـمال است
چه باید گویم از تو که وجـودت            مـبـرّا تا ابـد از هـر مـثـال است
فلک بر ماه خود دیگر نکن فخر            علی ماهـش مبـرّا از مثال است
تـو مـا را نـوکـر اربـاب کـردی            حسینی بودنِ بی‌تو، مـحال است
بگـویم از کـدامین مهـربـانیت؟!            زبان از شکر الطاف تو لال است

دعا کـن محـو خـوبی‌هـات باشم
شـهـیـدِ روز تـاسـوعـات بــاشـم

تـو اوج روضـه‌هـای کـربـلایی            شـده سـقـایـی‌ات چـه مـاجـرایی
که لب تـشنه ترین مـرد جـهـانی            کـه امّـیـد هـمـه شـرمـنـده‌هـایـی
مگر غیر از وفا از تو چه دیدند            که در حقّت چنـین شد بی‌وفـایی
نـدارد که صـدا، یک دسـت امـا            تو بی‌دسـتـیت هـم دارد صـدایی
به فریادت رسید از عرش زهرا            تو را تـا زد، عـمـود بـی‌هـوایی
دو چشمت بسته شد، وا گشت راهِ            جسارت، ظلم، غارت، بی‌حیایی
هنوز اهل حرم چـشم انـتـظارت            هـنـوز از عـلـقـمـه آیـد صـدایی

خــداونــدا عــلــمــدارم نـیــامــد
یـگـانـه یــاور و یــارم نــیــامــد

به خدا دادیِ سـقـّا غـزلی باید خـوانـد            به علی، رتـبۀ او را ازلی بـاید خواند

پـسر اُمِّ بـنـیـن نه، پسر فـاطـمه خوان            همچنانی که ابالفـضلِ علی باید خواند

نیست معصوم، ولی در درجاتِ معصوم            برترین است و به عصمت مَثلی باید خواند

صاحبِ تیغ و علَم، روح مواسات و ادب            دستـبـوسـش هـمۀ پنج ولی باید خواند

دست بر قبضه چو گیرد، همه یَل ها به فرار            وسطِ معـرکـه ها شیـرِ یـلی باید خواند

ساقیِ تشنه لبان است، ولی در جـنّات            از قضا لعل لبش را عسلی باید خواند

آمده بر عـلی و فاطمه‌ها نور دو عین

حامی زینب کبری و عـلـمدار حسین

چه بـخـوانم عـلَـمِ مُلک عـلـمداری را            چـه بـنـامـم یـل مــیــدان وفـاداری را

در شجاعـت نه به والله نـظـیری دارد            حـرف اول بـزنـد روز فــداکـاری را

قوّت و عزم و اراده، همه در خدمت دوست            او به میدان عـمـل ثبت کـنـد یاری را

گر چه انبوهِ أمان نامه به پایش ریزند            جـز به دلـدار نـگـویـد سـخـنِ آری را

ز کراماتِ ابا لفضل همین یک نَم بس            که به دریا بکُند وصل، مِیِ جاری را

جذبِ حق میکند از دور دلِ نوری را            بـه دَمِ تــیـغ بـگـیـرد نـفَـسِ نــاری را

آمده بر عـلی و فاطمه‌ها نور دو عین

حامی زینب کبری و عـلـمدار حسین

در مناجات، عجب دستِ نـیایش دارد            در عـنایات، به هر درد گـشایش دارد

نـمـی‌افـتـد ز لــبـش ذکـرِ الــهـی امــا            ذکر زهراست که هر لحظه سُرایش دارد

همه اوصافِ الهی است در او جمع، ولی            عشق و احساس در عباس همایش دارد

گر چه مبهوتِ حسین است، ولی در وقتش            چـقدَر او به حسن، نـاز گـرایش دارد

اصلِ مأموریتِ مـاهِ بنی‌هـاشم چیست            دور تا دورِ حـرم، مـاه نـمـایـش دارد

هر چه گوئـیـم ز رزمـیدنِ مولاییِ او            سبک جـنـگـیدن او باز ستـایـش دارد

آمده بر عـلی و فاطمه‌ها نور دو عین

حامی زینب کبری و عـلـمدار حسین

ز هجومش، به عقب لشگر دشمن ریزد            ابـتـدا تـا به صفِ آخـرِ دشـمـن ریـزد

مرکبِ راهورش، پای چو کوبد به زمین            لـرزه بر شـاکـلـۀ  پـیکـر دشمن ریزد

جوششِ غیرت او تا به رگش می‌جنبد            همچنان صاعقه‌ای بر سر دشمن ریزد

شیـرِ صـفّـین و دلاور پسرِ شـیـر خدا            پیـش چشم هـمه یَل‌ها پَـرِ دشمن ریزد

تا به آهنگِ علی، روی به میدان بکند            دست و پاهاست که دور و بر دشمن ریزد

از عرب تا به عجم، یکسره إذعان دارند            که ز تیغش، سپر و خنجر دشمن ریزد

آمده بر عـلی و فاطمه‌ها نور دو عین

حامی زینب کبری و عـلـمدار حسین

عـشق زیـباست خـداوند از آن زیبا تر            عرش بالا ست ولی بنده از آن بالا تر

هر کـسی سـائـل درگـاه خـداونـد شود            می‌شـود بـین خـلائـق بـه خـدا آقـا تـر

درِ درگاه خـداونـد حـسین است حسین            هر که دلـبـاخـتـه اوست شود لـیـلا تر

به خدا گر که بـگـردی هـمۀ عـالـم را            غیر عـباس کسی نیست به او شـیدا تر

اینچـنـین شد که خـدا کرد تجـلّی آری            عـشق زیباست ابالفـضل از آن زیباتر

تا قیامت علم عشقِ ابالفـضل به پاست

آری آن عشق که فانی نشود نور خداست

نـام عــبـاس کـه آمـد دهـنـم آب افـتـاد            گـوئـیـا روی لـب من عـسل ناب افتاد

دل به دریا زدگانت چه فراوان شده‌اند            تاکه تـصویر رخ ماه تو در قاب افتاد

نمک بین نگاهـت چـقدر شیرین است            دل فرهادی‌ام از عشق تو در تاب افتاد

طاق ابـروی تو را کافـر بی‌ایـمان دید            سجده کرد و همۀ عمر به محراب افتاد

ازهمان روز که چشمت به جهان وا گشته

ساقی عشق در این معـرکه سقا گشته

روز مـیـلاد تو جـبـریـل خـبـر آورده            که خدا از صدف عرش گوهر آورده

انـقـدر شـور شـعـف خـانه مـولا دارد            گوئـیا حضرت زهـراست پـسر آورده

آسمان شب مولا پس از این مهتابی است            حـق برای دل خـورشـیـد قـمـر آورده

این که با خندۀ خود دارد اشاره به همه            کـاشف کرب حـسـین آمـده سر آورده

پـاسـبــان حــرم زیـنـب کــبــری آمـد            این که در سینه خود کوه جگر آورده

زحـمت اُمِّ بـنـیـن بـود که عـباس شود

مرد از دامن مادر سوی معـراج رود

پـسـرم گوش بـده حـرف دل اُمِّ بـنـیـن            آبرویم همه در دست تو باشد پس از این

ایـستاده است فلک قـد تو را سِیـر کـند            ولی از روی ادب محضر مولا بنشین

گرچه برچشم تو مشتاق شده ارض و سما            محـضر آل عـلی چـشم بـیـنـداز زمین

هرکجا خواست که زینب بشود ناقه سوار            تو رکابش بشو عباس، که او هست نگین

نکـند لفـظ اخا را تو بگـویی به حسین            من کنیزم تو غلامش همه جا هست همین

آنـقـدر خـاک نـشـیـن قـدم یــار شـدنـد

هر دو در هر دو جهان صاحب دربار شدند

با قـدم های ابالـفـضل زمین می‌لـرزید            دشمن از طرز رجز خواندن او می‌ترسید

وسط معرکه می‌رفت که محشر بشود            شاه شمشاد قـدان تا که کمی می‌غـرید

راه و بیراهه‌اش از هول ولا گم میشد            تاکه چشمش به غضب سوی کسی میچرخید

همه آهنگ عقب گرد به لب می‌خواندند            تا که شمشیر ابالفضل کمی می‌رقصید

میزد از میمنه از میسره می‌رفت برون            با هـجـومی همه لـشگـریان می‌پـاشید

هرکسی بر قد و برجنگ تو کرده است نگاه

گـفـتــه: لا حـول و لا قــوت الا بــالله

بـنـویـسـیـد ابـالـفـضـل بخـوانـیـد حـیـا            بـنـویـسـیـد عــلـمــدار بـخـوانـیـد وفــا

هـیچکـس مثل ابالفضل نگـیـرد دستی            بـنـویـسـیـد ز حـاجـات بـخـوانـیـد روا

دیدۀ او همه را یاد جـنان می‌انـداخـت            بـنـویـسیـد از آن چـشـم بخـوانـیـد خـدا

بنویسد که سـقـاسـت بخـوانـیـد خـجـل            قـول داده سـت کـه آبـی بـرسـانـد امــا

مشک افتاد و تو افتادی و ارباب افتاد            پای گهـواره طـفـلـش زنی افـتاد از پا

بعد تو دشـمن تو اهل جـسـارت بشود

بعـد تو زینب تو سوی اسـارت بـرود

امشب از بخت خوشم شانه ز سر می‌افتد            بس که در آیـنـه‌ام عکس قـمـر می‌افتد

چرخۀ عشق علی چرخ زد و فهمیدیم            قـرعـۀ اُمِّ بـنـین است، پـسـر مـی‌افـتـد

این پسر کیست که دل می‌برد از اهل ولا            با خم ابرویش از خـصم جگر می‌افتد

ذکر تکبیر علی و حـسنـین است بلـند            به قـد و قـامت او تا که نـظـر می‌افـتد

مدعی دور شو این معرکه جای پشه نیست            چون ز سیمرغ در این معرکه پر می‌افتد

آتش خشم اباالفضل بسی سوزان است            هر که با شعله در افتد به سقر می‌افتد

پرچـم زینب کـبراست به دست عباس            عـلـم از دست عـلـمـدار مگر می‌افـتد

اکنون که با شادی دل ما همنشین است            روی زمین سزسبز چون خُلد برین است

از آســمــان آواز قــدسـی آیــد و بــاز            نغمات قدسی گویی از روح الامین است

بس که تـمـاشایی است گـلـزار ولایت            چـشم فـلک سرگرم دیـدار زمین است

پرسیدم از خورشید، حیران که ای، گفت            چـشـمان من محو امیـرالمومنین است

گفتم که این بوی بهشتی چست وز کیست            گـفتا که این عطر گـل اُمُّ البـنـین است

گفتم بگو یک ذرّه از فضل و کـمالش            گفتا که او خورشید اخلاص و یقین است

گـفـتم چـه داری مـژده بر اهـل ولایت            گـفـتا نوید من بر اهل عـشق این است

امشب نـسـیم عـشق عـطـر یـاس دارد

با خـود خـبــر از مـقــدم عـبـاس دارد

گـنـجـیـنـۀ عـشـق و وفـا عـبــاس آمـد            آئـیــنـۀ صـدق و صـفــا عـبــاس آمــد

ای تـشـنـگـان عـشق و آزادی بـیـائـید            سـرچــشــمـۀ آب بــقــا عــبــاس آمــد

بـهـر فـداکـاری به بـزم حـق پـرسـتی            پــروانــۀ شــمــع هُـــدا عــبــاس آمــد

چـون ذرّه در حال و هـوای او بمانـید            مـنـظـومـه خـورشــیـدهـا عـبـاس آمـد

گـر می‌چکـد از گونۀ گـل، شبـنم شرم            جـان ادب، روح حـیــا، عــبــاس آمــد

با غـنچـه‌هـای سرخ عـاشورا بگوئـید            ســقــای دشـت کــربــلا عــبـاس آمــد

حاجـت طـلـب کن از در باب الحوائج            چـون قـبـلـۀ حـاجـات مـا عـبـاس آمـد

امشب نـسـیم عـشـق عـطـر یاس دارد

با خـود خــبــر از مقــدم عـبـاس دارد

تا بر علی این مه جـبـین لبـخـند می‌زد            بر او امـیـرالـمـومـنـیـن لبـخـند می‌زد

بــا خــنــده نــورانـی شــمــس ولایـت            از آسـمـان روح الامـیـن لبخـند می‌زد

گه آسـمان با قـدسـیـان خـنـدید، گـاهی            با غـنچـه‌های خود زمین لبخند می‌زد

هرگه حسین از مـقـدم عـباس خـنـدیـد            رضوان به فردوس برین لبخند می‌زد

وقتی که زینب شاد شد گوئی که زهرا            بـر چـهـرۀ اُمُّ الـبـنـیـن لـبـخـنـد می‌زد

از شـــادی دُردانــه‌هــای آفـــریــنــش            در عرش خیرالمرسلـین لبخـنـد می‌زد

پیـغـمبر رحـمت تـبـسُّـم کرد و آن گاه            عیسی به چـرخ چارمین لبخـند می‌زد

بـلـبل به گـلـزار مـحـبت این خـبـر را            می‌گفت و با گل های دین لبخند می‌زد

امشب نـسـیم عـشـق عـطـر یاس دارد

با خـود خبــر از مـقــدم عــبـاس دارد

عباس ایمانش چو کوهی استوار است            مـیلاد او مـیـلاد مـردیّ و وقـار اسـت

میـلاد او روشن ترین صبح امـید است            میلاد او رنگـین ترین روز بهـار است

مـیلاد او فصل شـکـوفـایی گـل هاست            مـیـلاد او زیـبـاتـریـن روزگـار اسـت

میـلاد او در مـصحف پُر نـور ایـمـان            سرلوحه ایثار و عشق و افـتخار است

مـیــلاد او بــهــر تــمــام پــاســـداران            سرمشق آزادی و شور و اقـتدار است

میـلاد آن سـرچـشمۀ اخـلاص و تـقـوا            فـصل نـزول رحمت پـروردگار است

مـیـلاد آن آئـیــنـۀ عـشـق و فـضـیـلـت            پایـان غـم، آغـاز شوری پـایـدار است

در مـقــدم آن گـلـبـن گـلـخـانــۀ نـــور            نقش لب چشم انتظاران این شعاراست

امشب نسـیم عـشـق عـطـر یـاس دارد

با خـود خـبــر از مقــدم عـبــاس دارد

مه بر رخ ایـزد نـمـایش بـوسه می‌زد            خورشید بر خال لـقـایـش بوسه می‌زد

مـاه بنی هاشم لقـب بگرفت و خورشید            بر روی پُر نور و ضیایش بوسه می‌زد

شرم وحیا ازچهره‌اش می‌ریخت چون اشک            وقتی ادب بر خاک پایش بوسه می‌زد

او مظهر عشق و فـتـوت بود و ایـثار            گرکه شجاعت بر سرایش بوسه می‌زد

هرگه دعایش بر فـلک می‌رفت گویی            جبریل بر روح دعـایـش بـوسه می‌زد

گاهی علی در بین اشک شوق و مـاتم            بر چشم های حـق نـمایش بوسه می‌زد

ای دل «وفـایـی» بـا نـســیـم آرزوهـا            دانی چرا بر خـاک پایش بوسه می‌زد

امشب نـسـیم عـشق عـطـر یـاس دارد

بـا خـود خبــر از مـقــدم عـبـاس دارد